rezygnacja z kształcenia specjalnego

Rezygnacja z zaleceń z orzeczenia o kształceniu specjalnym  – czy nie narusza dobra dziecka?

Rodzice są przedstawicielami ustawowymi dziecka pozostającego pod ich władzą rodzicielską (art. 95 § 1, art. 96 § 1, art. 98 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego). W związku z powyższym to rodzice podejmują decyzję w sprawie podjęcia działań wobec dziecka, w tym w zakresie udziału w określonych zajęciach. Jednocześnie władza rodzicielska powinna być wykonywana tak, jak tego wymaga dobro dziecka i interes społeczny (art. 98 § 3 ww. kodeksu).

Ponadto, rodzice obowiązani są troszczyć się o fizyczny i duchowy rozwój dziecka i przygotować je należycie do pracy dla dobra społeczeństwa odpowiednio do jego uzdolnień. Dyrektor, biorąc pod uwagę uzasadnienie rodziców dotyczące rezygnacji z określonych form wsparcia dziecka, powinien więc ocenić, czy takie działanie nie narusza dobra dziecka, czy nie wpływa na jakość efektów kształcenia itp.

W przypadku naruszenia dobra dziecka należy podjąć odpowiednie interwencje.

Szkoła zapewnia warunki do realizacji zalecanych w orzeczeniu form wsparcia

Szkoły i przedszkola zapewniają:

1) realizację zaleceń zawartych w orzeczeniu o potrzebie kształcenia specjalnego;

2) warunki do nauki, sprzęt specjalistyczny i środki dydaktyczne, odpowiednie ze względu na indywidualne potrzeby rozwojowe i edukacyjne oraz możliwości psychofizyczne uczniów;

3) zajęcia specjalistyczne, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 47 ust. 1 pkt 5 ustawy Prawo oświatowe;

4) inne zajęcia odpowiednie ze względu na indywidualne potrzeby rozwojowe i edukacyjne oraz możliwości psychofizyczne uczniów, w szczególności zajęcia rewalidacyjne, resocjalizacyjne i socjoterapeutyczne;

5) integrację uczniów ze środowiskiem rówieśniczym, w tym z uczniami pełnosprawnymi;

6) przygotowanie uczniów do samodzielności w życiu dorosłym

(§ 5 rozporządzenia w sprawie warunków organizowania kształcenia, wychowania i opieki dla uczniów niepełnosprawnych).