finansowanie języka polskiego dla uczniów-cudzoziemców

Punktem wyjścia do interpretacji są przepisy Rozdziału 7: „Kształcenie osób przybywających z zagranicy” ustawy Prawo oświatowe. Analiza przepisów art. 165 ust. 1 wskazuje, że kształcenie uczniów cudzoziemskich wg przepisów ustawy odbywa się tylko w szkołach i placówkach publicznych. Nie ma też wątpliwości, że regulacje zawarte w art. 165 ust. 2–6 także wprost  wskazują, że dotyczą szkoły publicznej.

Także rozporządzenie MEN z 23 sierpnia 2017 r. w sprawie kształcenia osób niebędących obywatelami polskimi oraz osób będących obywatelami polskimi, które pobierały naukę w szkołach funkcjonujących w systemach oświaty innych państw uszczegóławiające zasady udzielania wsparcia uczniom-obcokrajowcom, dotyczą szkół publicznych.

Zwolennicy drugiej interpretacji uznają, że ww. przepisy nie wskazują, że dotyczą tylko szkół publicznych. A to nie wyklucza możliwości finansowania wsparcia cudzoziemców w szkołach niepublicznych. Przyjmują, że co do zasady, prawo ucznia-cudzoziemca nie jest ograniczone do szkół publicznych.

Ponadto, wskazują, że art. 2 ustawy o finansowaniu zadań oświatowych, który określa definicje różnych pojęć używanych w ustawie. I tak pod pojęciem:

• organ prowadzący ‒ należy rozumieć ministra, jednostkę samorządu terytorialnego, osobę prawną niebędącą jednostką samorządu terytorialnego oraz osobę fizyczną prowadzących przedszkole, inną formę wychowania przedszkolnego, szkołę lub placówkę,
• szkoła – należy przez to rozumieć publiczną i niepubliczną szkołę, o której mowa w art. 18 ust. 1 ustawy Prawo oświatowe, publiczną szkołę artystyczną oraz niepubliczną szkołę artystyczną o uprawnieniach publicznej szkoły artystycznej.